نفسم می گیرد ...

آقا جان ؛ به خدا نفسم می گیرد در هوایی که نفس های تو نیست ...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ.ن.1 : انگار همین دیروز بود که گفتیم : در فصل خزان بهارمان می آید ... و باز امروز کرمانشاه خزان شد ...

پ.ن.2 : جای خالی خودت و عطر نفس هایت در این شهر بغض مرا می شکند ...

پ.ن.3 : دعای اول و آخرم : مستدام باشی رهبر عزیزم ؛

پ.ن.4 : امروز به لطف یکی از عزیزان " چفیه حضرت آقا " به من رسید ... حالی دارم وصف نشدنی ...

پ.ن.5 : کاش قدر بدانیم تو را ... و دعاهایت برای آمدن حضرت ولی عصر (عج ) زودتر تحقق پیدا کند ؛

پ.ن.6 : التماس دعا / یا علی و یا حق

دیگر مرو پیشمان بمان آقا جان ...

آن روز که آمدی قیـــــــامت کردیم

با شور و شعف تو را زیارت کردیم

دیگر مرو پیشمان بمــــــان آقا جان

ما تازه به روی ماهت عادت کردیم

عطر ولایت در کرمانشاه ...

 عطر ولایت در ریه های این شهر جاری ست ، با همه ی وجود نفس می کشیم این روزها ...

آنقدر شوق به دیدار تو دارم که خدا داند و بس ...

صبح روز 23 مهرماه 1390 :

1 - تلفن رو برمیدارم و با دوستم تماس می گیرم .

- سلام . چطوری ؟ چیکار کردی ؟ کارت گیر آوردی ؟
- نه فعلأ . نگران نباش پیدا میکنم ان شا الله ...
- باشه . ممنون ؛ بی خبرم نذاری ها !
- باشه . یا علی
........................
2 - یه اس ام اس میزنم به پسرعمه م : " سلام . چیکار کردین ؟ کارت ملاقات گیر اوردید ؟ "

جوابش سریع اومد : " سلام ؛ قولش رو گرفتم ؛ خبرشو بهتون میدم "
........................
3 - دوباره گوشی رو برمیدارم و یه تماس با یکی از مسئولین بسیج دانشجویی می گیرم .

جواب این بود : " متأسفانه کارت هامون تموم شده ..."
.......................
4 و 5 و 6 و ... شاید ده تا تماس می گیرم و ده تا پیام میدم تا عصر ولی جواب همشون منفی ِ ...
حس بدی دارم ، همش با خودم میگم خدایا چرا جور نمیشه ؟ دلم میخواد بازم اقا رو ببینم خب ...

--------------------------------------------------------------------
عصر روز 23 مهرماه 1390 :

پسرعمه م اس ام اس داد : " واستون کارت گیر آوردم ، صبح ساعت 7 در دانشگاه رازی باشید "

دوستم تماس گرفت و گفت : " چند تا کارت گیر آوردم ، خودت و دوستت بیاین . "

--------------------------------------------------------------------
ساعت 11 شب  23 مهرماه 1390 :

یکی از مسئولین بسیج دانشجویی تماس می گیرن و میگن : " دو تا کارت واستون کنار گذاشتم ، صبح ساعت 7 بیاید بگیرید "

--------------------------------------------------------------------
ساعت 11:10 شب  23 مهرماه 1390 :

به رئیس اس ام اس میدم که میشه من فردا صبح نیام سر کار ؟ میخوام برم دیدار رهبری .

رئیس تماس می گیرن و بعد از توضیحاتی میگن که : " چندنفر فردا میرن مرخصی ، دیگه شما هم نباشید نمیشه "

--------------------------------------------------------------------
ساعت 12:00 شب  23 مهرماه 1390 :

از همه تشکر می کنم و میگم که بدید به دوستان دیگه ،متأسفانه واسه من امکانش نیست .... :(

--------------------------------------------------------------------
صبح روز 24 مهرماه 1390 :

رفقا یکی یکی زنگ میزنن و علت غیبت منو جویا میشن و من بیشتر غصه دار میشم ؛
صبح که میرم سرکار ، درست لحظه ای که پشت میز نشستم یکی دیگه از رفقا از تهران پیام میده که کجایی ؟
میگم سرکار ! میگه تو که باید الان دانشگاه رازی باشی !
و من ......... دیگه اینجا اشکم در اومد .... لیاقت نداشتم دوباره آقا رو ببینم ...

--------------------------------------------------------------------

پ.ن.1 :سید علی عزیز ؛  آنقدر شوق به دیدار تو دارم که خدا داند و بس ...
پ.ن.2 : نوای وبلاگ (اشکمو درآورد ) : حنانه ؛ پنج صبح ؛ کرمانشاه 
پ.ن.2 : یا علی و یا حق . التماس دعا

لااقل ما رو جزو خریدارای یوسف می نویسن ...

دیدار با بسیجیان استان کرمانشاه ؛

ساعت 8 صبح روز جمعه 22 مهرماه 1390 :

تا دم دمای صبح خواب به چشمام نیومد ، داشتم حاشیه های استقبال از رهبری رو می نوشتم که خوابم برد ، هنوز چشمام حسابی گرم نشده بود که با صدای گوشیم چشامو به زور باز کردم ؛ 38 تماس از دست رفته گویای تلاش بی وقفه دوستم جهت بیدار کردن من برای رفتن به دیدار رهبری بود ! به هر زحمتی بود از رختخواب دل کندم و آماده شدم ؛ هنوز 8 صبح نشده بود که دوست عزیزم اومد دنبالم ؛ دیدار ساعت 10 بود و به خیال خودم خیلی زود داشتیم می رفتیم ولی وقتی به ورزشگاه حضرت امام رسیدیم فهمیدم چقدر دیر اومدیم ! جاده رو بسته بودن و تموم طول جاده پر بود از بسیجیان مشتاق دیدار مقتدا ؛ ما هم مثل بقیه کارت های ملاقات رو درآوردیم و رفتیم توی صف طولانی انتظار ...
اونقدر جمعیت زیاد بود که بعید میدونستم حتی بشه بریم داخل حیاط ورزشگاه ! چه برسه به سالن ...

ساعت 8:30 صبح روز جمعه 22 مهرماه 1390 :

حس میکردم بعضی از خانوما کرمانشاهی نیستن بنابراین یه کم به نحوه ی حرف زدنشون دقت کردم ، دیدم که درست حدس زدم !
از تموم شهرستان ها اومده بودن ؛ اسلام آباد ، کرند غرب ، هرسین ، کنگاور ،  ثلاث ، سنقر و ...
توی فکر بودم که دیدم دوتا دختر زل زدن به ما ، بهشون لبخند زدم ، یکیشون رو به من و دوستم گفتن :
- شما کرمانشاهی هستید ؟
- بله ؛ شما ولی کرمانشاهی نیستید ؛ اهل کجایید ؟
- کنگاور ؛
- اووه از اونجا تا اینجا اومدید ! خب صبر میکردید بیان شهرتون ؛
- ما روز بیستم اومدیم دیدن آقا ؛ امروز هم دلمون طاقت نیاورد اومدیم ! شهرمون هم که بیان میریم حتمأ :)
- ماشا الله به همت شما ...

دیگه چیزی نداشتم بگم ؛ توی ذهنم مدام با خودم تکرار میکردم : آنچه سعیست من اندر طلبت بنمایم ...

ساعت 9:30 صبح روز جمعه 22 مهرماه 1390 :

حدود یک ساعت و نیمه که دم در منتظریم و هنوز درب ها باز نشده ؛ با گذشت زمان نه تنها چیزی از ازدحام کم نمیشه بلکه هر لحظه بیشترم میشه ؛ یهو یکی از سپاهی ها عصبانی میشه و میگه : خواهرا دیگه جا نیست ، اینقدر هل ندید ؛ درب باز نمیشه ؛ از پنج صبح جمعیت داره میره داخل ، دیگه ظرفیت پره ؛ واینسید اینجا ، برید دیگه ؛
من گفتم : مگه کارت ها رو به تعداد و ظرفیت سالن نمیدن ؟؟ یعنی چی جا نداریم ؟ ما نیومدیم شمارو ببینیم که !!
همه مون عصبانی هستیم ؛ یکی از دخترا یه شعار میده و کارتشو میاره بالا ، بقیه هم سریع تکرار میکنن و توی یه حرکت صدتا دست بلند میشه !
سپاهی ها و نظامی ها دیگه دارن کلافه میشن از این همه سماجت ! مدام میگن دیگه جا نیست برید اما هیچکس گوش نمیده ؛

ساعت 9:50 صبح روز جمعه 22 مهرماه 1390 :

واقعأ لحظات به کندی میگذره ، ساعت داره به 10 نزدیک میشه و بیرون ورزشگاه هم صدا نمیاد ؛ همه و مخصوصأ من کلافه شدیم ولی دلم نمیاد برم ؛ ته قلبم یه امید دارم که بالاخره میریم تو ؛
باز یکی میاد و میگه برید خونه هاتون ، جا نیست ! این بار هم مثل دفعه قبل یه تعداد میرن و کمی خلوت تر میشه ...

ساعت 10  صبح روز جمعه 22 مهرماه 1390 :

نه صدایی از داخل میاد و نه خبری :( کم کم دارم ناامید میشم که یکی میاد و میگه : خواهرا برید تو صف بایستید ، همه تون میرید داخل فقط آروم باشید و با نظم ؛ یه کم جا باز شده ؛
یه ولوله ای تو جمع میفته ؛ همه مرتب میشن و توی یه صف قرار می گیرن ؛ مسیر رو باز میکنن و ابتدای مسیر اول کارت های ملاقات رو می گیرن ؛ یکی از دوستام کارت ملاقات نداره و خیلی استرس گرفته که مبادا راش ندن ؛ اشک توی چشماش جمع شده و با یه حال خاصی میگه خدایا به امید تو ...خودت میدونی چقدر دوست دارم آقامو ببینم ... خودت جورش کن ؛
پشت سر هم داریم میریم تو ، من کارتمو میدم و بعد نوبت دوستمه که کارتشو بده ، یهو اون خانومه که کارت ها رو میگیره بدون اینکه از دوستم کارت بخواد دستشو به سمت نفر بعد از دوستم دراز میکنه و میگه کارت ! و به همین سادگی دوستم از گیت اول رد میشه :)

ساعت 10:05 صبح روز جمعه 22 مهرماه 1390 :

به گیت دوم حفاظت میرسیم و یه بازرسی بدنی انجام میشه ؛ بعد وارد محوطه حیاط میشیم ؛ یه تعداد از خانوما میدون به سمت ورزشگاه ؛
یه تعداد هم مثل من آروم آروم داریم میریم ؛ یه ایستگاه پذیرایی بین دو گیت حفاظت زدن و خیلی از دوستام اونجا مشغول پذیرایی از مردم با شربت و شیرینی هستن ...
یه خانوم مسن شربت رو دستش میگیره و میگه : خدایا یعنی میشه وقتی امام زمان هم اومد باز ما توی همین حال و هوا باشیم ؟ یعنی میشه ما هم جزو مشتاق های دیدار اربابمون باشیم و از یاراشون ؟ یعنی میشه  ..... ؟!
شربت و شیرینی رو همراه با یه بغض و البته هیجان میخوریم و به گیت سوم می رسیم ؛ یه بازرسی بدنی و تموم ... یعنی دیگه میتونیم بریم آقا رو ببینیم ...

ساعت 10:10 صبح روز جمعه 22 مهرماه 1390 :

وارد سالن که شدم درب رو روی بقیه بستن و گفتن توی حیاط باشید ؛ دیگه واقعأ جا واسه نفس کشیدن هم نیست !
یه خانومی اشکاش جاری شد و گفت : عیب نداره ، همین که تا اینجا هم اومدیم خدایا شکر ، لااقل ما رو جزو خریدارای یوسف می نویسن .... خیلی واسم جالب بود ! واقعأ چیزی نداشتم بگم ... تا حالا این همه عشق و علاقه مردم به رهبر رو به این قشنگی لمس نکرده بودم ...

ساعت 10:15 صبح روز جمعه 22 مهرماه 1390 :

تازه فهمیدم رهبر خیلی وقته تشریف آوردن و مراسم هم شروع شده ؛ یه آقایی به نمایندگی از ما واسه رهبر شعر خوندن ؛ بعد یه سرود اجرا شد و بعد هم ورزش باستانی ؛ اگر خسته جانی بگو "یا علی " بعد مردم با صدای بلند و یه حال ِ دیگه ای میگن : "یا علی "
ورزش باستانی که تموم شد ؛ سردار جعفری صحبت کردند و خلاصه همه این مقدمات انجام شد و نوبت به سخنرانی حضرت آقا رسید ...

ساعت10:30 صبح روز جمعه 22 مهرماه 1390 :

آقا میخوان صحبت کنن ، تموم جمعیت بلند میشن و شعار میدن : " صل علی محمد نائب مهدی آمد ... صل علی محمد بوی خمینی آمد ..."
ولی یه شعار بود که بدجور به دل می نشست و اونم این بود : " ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند ... "
خلاصه حضرت آقا شروع کردن : "...  اگرچه از گذشته، هم از دور، هم از نزدیک، منطقه‌ى  کرمانشاه و مردم کرمانشاه را تا حدود زیادى میشناختم، اما در این دو سه روز کوتاهى که خداوند توفیق داد با شما مردم عزیز در بخشهاى مختلف ملاقات کردم و مطالعه کردم و رفتارها را دیدم، ارادتم به کرمانشاه و کرمانشاهى بیشتر شد... "

من تقریبأ جزو آخرین نفرات بودم و از دور آقا رو می دیدم ؛ هی قدمو بلند میکردم که آقا رو ببینم یهو یاد یه شعری افتادم : " گردن کشیده م که تماشا کنم تو را ... " خلاصه خداروشکر یه دل سیر آقا رو دیدیم ...

-------------------------------------------
پ.ن.1 : ماه من !  هنوز هم در باورم نیست در هوایی نفس می کشم که عطر نفس های تو جاری ست ...

پ.ن.2 : حال و هوای این روزهای شهرم و مردمش قابل توصیف نیست ... خدایا شکر ...

پ.ن.3 : نوای وبلاگ:تا تو ای بهار تازه آمدی/سروهای سرفراز آمدن/مثل رودخانه های پرخروش/عاشقان به پیشواز آمدن...

پ.ن.3 : التماس دعا / یا علی و یا حق

رهبرم خوش هاتی...

 < به نام مهربان ترین >

7 صبح روز چهارشنبه 20 مهر 1390  ؛ استان کرمانشاه :

تازه از مشهد برگشتم و خیلی خسته و درب و داغونم ؛ شام نخورده به رختخواب میرم و تا میخوام به فردا و اومدن آقا فکر کنم به خواب میرم ؛ نمیدونم چندساعت بیهوش بودم که دیدم یکی داره میگه : نرگس نمیای دیدار آقا ؟ چشمامو به زور باز میکنم و میگم : آقا ؟! یهو انگار به مغزم فرمون میرسه و سریع بلند میشم ؛ دو سه دور ، دور خودم میچرخم تا بدونم باید چیکار کنم ! همه حتی خودمم خنده م گرفت :)) ؛ خلاصه همه آماده شدیم که بریم ، زنگ زدم آژانس ، هیچکس قبول نمیکرد بیاد ؛ حرصم گرفته بود چون میدونستم تا میدان سپاه (یعنی نزدیکی استادیوم ) مسیر بازه ؛ به خونواده گفتم من اگه ماشینم نباشه پیاده میرم ! میاید ؟ همه تایید کردن که بله ؛ راه افتادیم و تا رسیدیم سر خیابون یه اتوبوس اومد جلومون ایستاد ؛ تموم پنجره هاش عکس رهبر رو زده بودند و جلوی اتوبوس هم یه بنر عکس آقا بود که روش این بود : " رهبرم خوش هاتی ، بانی چاو " یعنی : " رهبرم خوش اومدی ، قدمت روی چشم " ؛ روی شیشه جلوی اتوبوس هم نوشته بود : "سرویس رایگان - میدان سپاه "
سوار اتوبوس شدیم و به سمت محل دیدار رفتیم ...خیلی خوشحال بودیم ؛ بین راه همه شربت و شیرینی و گل پخش میکردن ...

8:30 صبح روز چهارشنبه 20 مهر 1390 ؛ استان کرمانشاه :

اتوبوس چندبار بین راه توقف میکنه و بقیه هم میان سوار میشن ، همه ی خیابون ها شلوغه و دل ها همه بی تاب ...
بین راه خیلیا سوار اتوبوس میشن که باعث تعحب همه میشه ؛ نه تیپ مذهبی دارن نه حتی عادی !
یه تعدادی سربند " لبیک یا خامنه ای " به پیشونی شون بستن ، یه عده روی صورتشون پرچم جمهوری اسلامی رو کشیدن ، یه عده عکس رهبر رو تو دستشون گرفتن و ...
شاید جالب ترین و جذاب ترین قسمت این سفر این باشه که : این بار همه شهر دارن میان دیدار حضرت ماه ؛ فرقی نداره با چه گرایش سیاسی یا اعتقادی هست . همه شون هم فقط یه هدف دارن و به عشق مقتداشون اومدن ؛ به عشق " سید علی عزیز ... "

9:30 صبح روز چهارشنبه 20 مهر 1390 ؛ استان کرمانشاه :

میدان سپاه پیاده میشیم . تا چشم کار میکنه آدم هست و شور و هیجان ؛ ایستگاه های صلواتی همچنان دارن شربت و شیرینی و گل پخش میکنن ؛ از بلندگو صدای یه سرود میاد :  " رهبر من ، مرجع من ؛ مقتدای من تویی " ...مثل بقیه پیاده راه می افتیم به سمت استادیوم آزادی ؛
بین راه بنرهای عکس آقا یه حال خاص به فضا و شهر داده ؛ یه تعداد از مردم یه گوشه نشستن و دارن واسه رهبرشون نامه می نویسن ؛
داشتم ازشون عکس میگرفتم ، یهو دیدم یه آقای نسبتأ مسن یه صندلی گذاشته و یه عینک روی چشماش ، کلی هم کاغذ جلوی دستش ، داره واسه مردم نامه مینویسه ؛ واسه اونا که سواد ندارن ...
صدای یکیشون هنوز تو گوشمه : " از آقا هیچی نمیخوام فقط بگو دوستت دارم ، خوش اومدی ... "

10:20 صبح روز چهارشنبه 20 مهر 1390 ؛ استان کرمانشاه :

هرچی جلوتر میریم جمعیت فشرده تر میشه ، همه فقط منتظرن که آقا برسه ؛ زن و مرد و پیر و جوون و بچه ، حتی خیلی از شیرخواره ها هم اومدن به استقابل رهبرشون :)
یه تعداد دارن از گیت ورودی حفاظت رد میشن که وارد استادیوم شن ، یه تعداد هم بیرون استادیوم و توی مسیر استقبال منتظرن که حضرت آقا تشریف بیارن و از توی ماشین و از فاصله نزدیک تر بشه ایشون رو دید ؛
تعداد خیلی زیادی هم مشغول تحویل موبایل ها به مکان های مخصوص هستن ؛
من از خونواده جدا میشم و ترجیح میدم بیرون از استادیوم به استقبال آقا برم ...
صدای مجری خوب شهرمون (آقای شهرستانی ) داره میاد ، با مردم شعارها رو تمرین میکنن : " صل علی محمد یاور مهدی آمد " ؛ یه شعار واسه آقایون یه شعار واسه خانوما ؛ مردم هم تند و تند و با هیجان تکرار میکنن ؛ اصلأ حس و حال اون لحظات شهر و مردم قابل وصف نیست ...
تا یه ماشین رد میشه ، مردم هجوم میارن به سمت ماشین ؛ اصلأ چشاشون داره داد میزنه که چشم به راهن ؛
حلقه های اشک تو چشم مادر و پدرای شهدا دارن داد میزنن که خوشحالن ...

10:30 صبح روز چهارشنبه 20 مهر 1390 ؛ استان کرمانشاه :

همین طور که داشتم راه میرفتم آدمایی رو می دیدم که به وجد می اومدم ! بین مردم یه مادر شهیدی رو دیدم ، خواستم برم باهاشون احوالپرسی کنم ولی دیدم سرشون پایینه و تو حال خودشون هستن ، دلم نیومد حالشو به هم بزنم ولی بهش زل زدم و مسیر راه رفتنش رو با چشم دنبال کردم ؛ هی زیر لب با زبون محلی می گفت : " آقا عزیزگم ؛ گلاره گم ؛ خوش هاتی ... " یعنی : " آقا عزیزم ؛ چشم و چراغم ؛ نور چشمم ؛ خوش اومدی "  بعد هم قطره های اشکش ...

10:40 صبح روز چهارشنبه 20 مهر 1390 ؛ استان کرمانشاه :

یهو احساس می کنم فشار جمعیت زیاد داره میشه ، برمیگردم ، می بینم یه گروه زیادی از مردم با لباس های محلی کردی دارن میان ، کنجکاو میشم ببینم از کجا هستن ؟ یه پرچم خیلی بلند روی سرشونه که روش اسم بزرگشون و حرفش در مورد آقاست ؛ خوب که دقت می کنم می بینم درست حدس زدم ؛ " اهل حق " های شهرستان صحنه و جوانرود و ... هستن ؛ خدایا دارم خواب می بینم انگار ...
ناخودآگاه بغض می کنم از این همه وحدت بین مردم شهرم و این همه علاقه به مرادم " سیدعلی "

باز به اطراف نگاه می کنم ، بین اون همه جمعیت یه چیزی نظرمو جلب میکنه ؛ بزرگای اهل تسنن و  مردم سنی شهرستان های کرمانشاه و خود کرمانشاه دسته دسته دارن به جمعیت استقابل کننده اضافه میشن ؛ دیگه دلم میخواد با تموم وجود داد بزنم ؛ دوست دارم فریاد بزنم که بیاید ببینید این آقا ، آقای همه مونه ؛ عشق همه مونه ؛ رهبر عزیز ایران ِ سربلندمونه ....

10:45 صبح روز چهارشنبه 20 مهر 1390 ؛ استان کرمانشاه :

واسه من که کرمانشاهی هستم و لهجه های شهرستان ها رو خوب میشناسم ، این یه افتخاره که  می بینم از تک تک شهرستان ها مردم اومدن ؛ سنقر ، کنگاور ، صحنه ، هرسین ، قصرشیرین ، گیلانغرب ، روانسر ، پاوه ، جوانرود ، سرپل ذهاب و ...
مردم عشایر و فارس و کرد و شیعه و سنی و مسیحی و اهل حق و ... کرمانشاه همه در کنار هم چشم به راه جاده هستن تا مولاشون برسه ...

10:50 صبح روز چهارشنبه 20 مهر 1390 ؛ استان کرمانشاه :

یهو از گرد جاده یه ماشین پیدا میشه ؛ یکی داد میزنه آقا اومد ؛ همه مردم هجوم میارن به سمت جاده و ماشین ؛ اما من بدنم یخ میکنه ؛ آقا اومد ...
ماشین زودتر از اونچه که فکرشو بکنم به من میرسه ، آقا مثل همیشه با لبخند دارن همه مون رو می بینن ، دستاشونو میارن بالا به نشونه تشکر ، سریع به ذهنم میرسه که فیلم بگیرم ؛ گوشیمو درمیارم و ضبط می کنم ؛ فریادهای شادی و اشک های مردم رو ؛ دویدن به دنبال ماشین مقتدا رو ؛ خنده های آقا رو ؛ حس میکنم خون توی رگ هام خشک شده ، ماشین از جلوی من رد میشه ، فشار جمعیت داره منو به سمت جلو هل میده ؛ من اما هنوز منگم ...باورم نمیشه ؛ یهو می بینم صورتم خیس شده ...بی اختیار به سمت ماشین می دوم و یه بار دیگه آقا رو از دور می بینم ... از هیجان اس ام اس میدم که : " آقا رو دیدم ، آقا رو دیدم ، خدایا شکرت ... "


پ.ن.اول و آخر : سید علی عزیز  ؛ تمام نفس هایم به فدای یک دم و بازدم ت آقا ...