ادامه مطلب...

گل نرگس بیا ....

                                                                            * بسم رب المهدی *

 *از خاطرات تفحص

جنگ تمام شده بود و خیلی از شهدا جا مانده بودند.دلمان پیش آنها بود. باید می رفتیم و برمی گرداندیمشان؛اما منطقه حساس بود و قرارگاه موافقت نمی کرد. هرجوری شده یک فرصت ده روزه گرفتیم.گذشته از دوری راه،دور و برمان پر بود  از میدان های وسیع مین.چندروز کارمان گشتن بود و دست خالی برگشتن . مهلت ما نیمه شعبان تمام میشد. بعضی بچه ها پیشنهاد کردند کار را تعطیل کنیم و روزعید به خودمان برسیم.اما شهید غلامی گفت:"نه ،تازه امروز روز کار است و باید برویم عیدی را از آقا بگیریم ."همه به این امید حرکت کردیم ،اما هر چه بیشتر گشتیم ،ناامید تر شدیم .

آفتاب داشت غروب می کرد که صدای ناله و توسل شهید غلامی بلند شد:"آقا جون دیگه خجالت می کشیم تو روی مادرای شهید نگاه کنیم ...."باید وداع می کردیم و بر می گشتیم . بغض توی گلوی بچه ها ترکید و به گریه افتادند....چند لحظه بعد ،فریاد شهید غلامی که رفته بود شاخه ی شقایقی را برای معراج  شهدا از ریشه در بیاورد ،میخ کوبمان کرد . دویدیم طرفش ...شقایق درست روی جمجمه ی یک شهید سبز شده بود ! چه حالی می شدی توی این غروب نیمه شعبان ،اگرمی دانستی که نام این شهید ،"مهدی منتظرالقائم "است ؟!

برگرفته از کتاب نشانه ؛ خاطره از آقای محمد احمدیان

                                                                           *********************

دل نوشته !

هو المحبوب العارفین

سلام آقا جان...حال شما خوب است ؟ مولای رئوفم باز میخواهم عقده دل باز کنم ...

مولایم چند روزی است که خیلی حالم گرفته است ....نمی دانم چرا...یعنی هم میدانم و هم نمیدانم !!!

خسته شده ام آقا !این جمله ای است که گه گهگاهی ورد زبانم می شود امااین بارواقعا خسته شده ام

....بریده ام ...

از این دنیا ...از این مردم ...از خودم. شاید تکراری باشد اما هرچه باشد حرف دلم است .....

مولا جان  خسته شده ام  ...آن قدر چشم به در دوختم که .......آن روزها که کوچک تر بودم شنیدم که مولا می آید ...شنیدم که شیعه اگر یک روز مولایش را نبیند کور می شود ،این حدیثی بود که بارها و بارها آن را با خود تکرار کردم ....مولا...شیعه...کور؟!؟!شیعه ....مقتدا...چشم ؟!؟!کور می شود ؟؟؟ پس...؟!از آن روز به بعد بود که به هر که سلام می کردم او را خوب می نگریستم ! خیال می کردم می توانم آقا را بیابم و او را از نزدیک زیارت کنم !! اما غافل از این دل که بعدها چه بر سرم آورد !غافل از حال زار خودم بودم و سرمست پی مولایم می گشتم ! حیاط دلم را با اشک چشم شست و شو دادم و دور تا دور آن گل های نرگسی را که با قطرات اشک  آبیاری شده بودند با وسواس تمام چیدم و مسیر حرکت آقا را صد بار رفتم و آمدم و گل های یاسی را که برای اقایم گرفته بودم ،شمردم 1...2...3...4....شمردم و شمردم تا 11 ! دوازدهمین گل نبود ؟! یعنی اشتباه کرده ام ؟! باز هم شمردم نه یکبار بلکه صد بار ،11 تا بود !!  هر بار که می شمردم 11 تا بود ؟! پس ...!!!

قطعه ی گمشده ای از پرپرواز کم است.....یازده بار شمردیم یکی باز کم است...

اینهمه آب که جاریست نه اقیانوس است...عرق شرم زمین است که سرباز کم است...

راستی این گل سوم چرا سر ندارد ؟!؟ چرا ؟!؟!.....

خدایا این چه حکمتی بود ؟  به هر حال گل ها را با اشک عزای حسین (ع) دسته کردم ...روی پله های انتظار نشستم ....نشستم ؟!؟ نه شاید هم ایستادم ؟!؟ شاید هم راه می رفتم !! نمی دانم !خدای من! چرا من اینطوری شدم ؟! چرا قلبم اینقدر تند تند می زند ؟! این نوای "انا بقیه الله " را کی می شنوم دیگر ؟!

نفسم در سینه ام حبس شده بود و دائم زیر لب زمزمه می کردم "اللهم ارنی الطلعه الرشیده " ...مدام ذکر "اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان" را تکرار می کردم ...

منتظر بودم که آقا سوار بر ذوالجناح و ذوالفقار به دست بیاید ....منتظر بودم که سر بر شانه اش بگذارم و عقده دل وا کنم ....منتظر خیلی چیزها بودم ........

فکر کردم که دیگر همه چیز مهیای آمدن آقاست ....اما ؟! ناگهان یادم آمد که من کیستم !!! همه چیز به هم ریخت !اشک بود که روی صورتم غلت می خورد و پایین می ریخت .....من ِ بی لیاقت کجا و مولای بی منتها کجا ؟؟

گفتم که روی ماهت از من چرا نهان است ؟؟؟          گفتا تو خود حجابی ورنه رخم عیان است !

گفتم که از که پرسم جـــــــــانا نشان کویت ؟؟         گفتا نشان چه پرسی،آن کوی بی نشان است

گفتم  مرا   غم   تو   خوشـــتر   ز شادمانی             گفتا  که در ره  ما ، غم   نیز شادمان  است

آه چرا یادم آمد من کیستم ؟!؟! چرا ؟!؟! ولی  آقا جان خیال تو هم زیباست !! اگر خیالت نبود که من .....!!!  حالم خیلی خراب شد....فکر کردم که آقا به بدها سر نمی زند ....یعنی سر نمی زند ؟!؟! نه !امکان نداشت !مطمئنم که آمد ....یعنی هر روز می آید ....این را عطر گل نرگسی که هر روز همه جا می پیچید ، گواهی می دهد...

من مطمئنم که می آید ....هر روز می آید ....... من نمی بینم ! مشکل منم و....!

جرم از خار است گرنه فیض ابر                          بر گل و بر خار یکسان می رسد !

من می دانم که روزی آقا می آید و برای همیشه می ماند !! خدا کند آن روز دور نباشد و ما هم باشیم ! خدا کند....او خواهد آمد و نوای "انا بقیه الله" اش رعشه برتن  تمام ستمکاران خواهد انداخت ....

او خواهد آمد .....

                او خواهد آمد.....

                                     او می آید !

                 "اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان"

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم .

***بسم رب الحسین***

**روز جوان و میلاد حضرت علی اکبر (ع)مبارک**

سلام به همگی ...خوبید ان شا الله ؟

روز جوان و میلاد حضرت علی اکبر (ع) را به تمامی منتظران عزیز تبریک عرض می کنم .امیدوارم که همگی جوانان عزیزئذ کارهایشان از جوان رشید کربلا الگو بگیرند .

ای ســــــرو بوستان ایستادگی  !

ای زیباترین گل باغ حــسین (ع) !

ای جوان رعنا و رشید حسین (ع) !

ای علی بن ابی طالب(ع) را یادگار !

ای علی اکبر! گلستانی از زیباترین گل های فداکاری و دریایی از آبیِ  عطوفت را در دل خود، جمع داشتی.

لوح عاشورا، در انتظارِ قلم شمشیر تو نشسته تا خاطره دلیر مردی      های بدر و حنین را بر آن نقش نمایی و تمثال قدم های رسول خدا(ص) را بر پهنه کربلا حک کنی. تو که در صورت و سیرت شبیه ترین   بودی به پیامبـر خیر و برکت (ص)!

* ســـلام ودرود بی پایان برصورت وسیرت پیامبرگونه ات*

خبر آمد ....

هو المحبوب العارفین

خبر آمد خبـــــــــــــری در راه است

سرخوش آن دل که از آن آگاه است

شاید این جمعه بیاید شایــــــــــــــــد

پرده از چهره گشاید شایــــــــــــــــد

برای ظهور مولایمان آقا امام زمان (عج) صلوات

از نو شکفت نرگس چشم انتظاری ام ....

*هو القدوس*

معــرفت     محبت     انتظــار

انتظار بدون محبت و محبت بدون معرفت بی معناست

 
یا علی

اللهم عجل لولیک الفرج ....

الهی به امید ظهور در این روز جمعه ....

هو المحبوب العارفین

شهادت جانسوز امام حسن عسکری (ع) را به همه دوستان عزیز تسلیت و به امامت رسیدن صاحب الزمان را تهنیت میگویم .اللهم عجل لولیک الفرج ....

حجت خدا تویی !

پدر او را دیده بودی؟     - آری.        - کاش ما هم می دیدیم .چگونه بود ؟

چطور شد که موفق به دیدنش شدی؟  - این ماجرا مربوط به سال ها قبل است .

ابوسهیل نفس عمیقی کشید و گفت :چند سال پیش هنگامی که امام در بستر بیماری بود برای آخرین بار به دیدنش رفتم .لحظات آخر زندگی اش بود ...دلم میخواست وقت را غنیمت شمرده حدیثی از او یاد بگیرم .دوست داشتم خدمتی از دستم بر میآمد و با جان ودل آن را انجام می دادم .ولی افسوس...به عقید حسادت میکردم .آخر او خدمتکار امام بود و افتخار بزرگی نصیبش شده بود .به امام حسن عسکری (ع) خیره شدم.در این افکار غوطه ور بودم که امام به هوش آمد و عقید را خواست.عقید که به   حضورش شتافت به او گفت مقداری کندر را در آب بجوشانند و برایش بیاورند .

عقید به اتاقی رفت و دستور امام را به نرجس رساند.طولی نکشید که جوشانده آماده شد .امام تا خواست جوشانده را بنوشد دوباره ضعف بر او چیره شد .دست هایش می لرزید و صدای برخورد کاسه ی گلین به دندانهایش شنیده می شد .کاسه را پایین آورد .خواستم کمکش کنم .اما نپذیرفت .به عقید گفت به اتاق برو .کودکی را می بینی که در حال سجده است او را پیش من بیاور .عقید رفت و زود برگشت .از او پرسیدم چه شد ؟ چرا برگشتی؟گفت دیدم کودکی سر بر سجده گذاشته و دست سوی اسمان بلند کرده .به مادرش گفتم که امام او را میخواهد .چند لحظه بعد مادر با کودکش آمد و با هم کنار بالین امام حاضر شدند.

ابو سهیل دستی به محاسن خود کشید .هنگامی که دید سهیل اشتیاق زیادی برای شنیدن دارد دنباله ماجرا دارد ادامه داد :

چهره کودک مثل ماه میدرخشید .موهای سرش مجعد بود و میان دندانهایش کمی فاصله .

پنج ساله به نظر می آمد .امام تا او را دید کودک را در آغوش گرفت و دست بر سرش کشید .چشمان امام پر از اشک شده بود .به عقید گفتم این کودک کیست ؟و قبل از این که عقید حرفی بزند امام حسن عسکری (ع) به کودک گفت ای سرور خاندانت کمی آب بده که وعده دیدار نزدیک است .کودک کاسه را به لب های پدر چسباند و امام چند جرعه از جوشانده را نوشید و با کمک او وضو گرفت .من و عقید به چهره مهربان کودک نگاه می کردیم .با این که بچه بود ولی هیبت مردانه ای داشت .امام پیش از آغاز نماز  به او گفت :مهدی جان!صاحب الزمان و حجت خدا روی زمین تویی .تو همان کسی هستی که پیامبر (ص) نوید داده است .تو فرزند من و من پدر تو هستم .تو پایان بخش سلسله امامانی .

این را گفت و اشاره کرد که او را به متکا تکیه دهند و پیش از این که نماز را آغاز کند پلک های خسته اش روی هم افتاد و بدن رنجورش ارام گرفت .مرغ جانش تا بی نهایت به پرواز در امده بود .

ابوسهیل و خانواده اش گریستند.سهیل اشک هایش را پاک کرد و به پدرش گفت :خوشا به سعادتت که امام زمان (عج) را دیده ای .کاش چشم من نیز لیاقت دیدار او را داشت .

همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی        چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی

التماس دعا از همگی ....یا علی مدد