« هو السمیع العلیم»
همیشه این عادت بد رو داشتم و دارم !
که هر اتفاق ناخوشایندی توی زندگیم پیش میاد یا حرف گزنده ای که میشنوم یا حتی حادثه ی تلخی که رخ میده ، به جای آرامش دادن به خودم و پیدا کردن راه حل یا فکر نکردن بیشتر به این موضوع ناخوشایند ، بدتر زوایای این حرف یا اتفاق بد رو هی با خودم تکرار و بررسی می کنم و اونقدر ذهنم رو درگیرش میکنم که هیچ کار دیگه ای رو نمیتونم درست انجام بدم و بالاخره از پا درمیام و یأس و نا امیدی و تلخی همه ی وجودمو فرا میگیره ...
گاهی زندگی آدم توی یه مسیری قرار میگیره که بنظرت همش ضرر و اذیته ، اما هر کاری میکنی نه تنها از اون مسیر بیرون نمیای بلکه بیشتر باعث تثبیتش هم میشی ... انگار تموم تلاش هات موجب میشه که دوباره برگردی سر جای اولت ... !
اینطور وقت ها خیلی کلافه میشم ...
از یه طرف میگم باید تموم تلاشم رو بکنم تا به نتیجه دلخواهم برسم ... از یه طرفم میگم خب شاید حکمتی داره که هر کاری میکنم نمیشه !
یه وقتا فکر میکنم باید توی دعاهام اصرار داشته باشم که از خدا خواسته م رو بگیرم ؛
یه وقتایی هم فکر میکنم که نباید به زور چیزی رو از خدا بخوام ...
نمیدونم ... دچار یه جور خود درگیری ذهنی بدی میشم این طور وقت ها ...
......................................................................................................................
پ.ن.1 : اینطور موقع ها فقط دلم به این خوشه که خودش داره می بینه و همه ی حرفامو میشنوه ...
پ.ن.2 : خدایا میشه هوای بنده های کم طاقتت رو بیشتر داشته باشی ؟
پ.ن.3 : نمیدونم چرا اینارو اینجا نوشتم ! اما به دعای خیر تک تک تون محتاجم . یا علی مدد