کربلا - گل نرگس ... مهدی فاطمه

بوی بهشت (سفرنامه کربلا - قسمت چهارم)

به نام او که سخت دلم هوای مهربانی هایش را کرده است ...

توی این گیر و دار سیاست کم کم داشت یادم می رفت که منم یه روزی رفتم کربلا و قرار بود خاطراتش رو -ولو بخاطر دل خودم و یادگار موندنش - بنویسم اما به بهونه نزدیک شدن محرم و دوباره هوایی شدن من ، امشب یهو تصمیم گرفتم در مورد کربلا قلم بزنم ...

یادش بخیر چه صفایی داشت ...

نماز صبح رو فرادی توی حیاط حرم حضرت علی خوندیم (چون نماز جماعت برا خانوما نداشت !) و بعد رفتیم روبروی ایوان نجف نشستیم ... - الان احساس می کنم یه خواب بوده ، یه خواب شیرین و کوتاه - زل زده بودم به ایوان نجف و مدام این شعر «ایوان نجف عجب صفایی دارد ...حیدر بنگر چه بارگاهی دارد » توی ذهنم تکرار میشد ... گونه هام زیر بارون چشام خیس شده بود و دلم فقط به عشق مولا می تپید...رفته بودم توی حال خودم که مامانم با یه کاسه آب جلوم ظاهر شد ... خوردن آب از حرم حضرت علی توی کاسه آب سقاخونه امام رضا خوردن داشت و گریزی بود به سمت مشهد ... در کنار منبع نور بودم اما دلم هوای سخت هوای امام رضا کرده بود ...آخ یادش بخیر ...میخواستم « امین الله » بخونم ، بازش که کردم روی صفحه اولش نوشته بود : « وقف آستان قدس رضوی » ...حسابی با امام رضا در کنار مولا خلوت کردم و کلی حرف زدم ...

به هر حال بعد از نماز صبح با همه کاروان سوار بر ماشینی شدیم و به سمت هتل برگشتیم .مختصری استراحت کردیم و ساعت 8 صبح رفتیم مسجد سهله و اعمال و مقام ها رو به جا آوردیم ...روحانی کاروان میگفت حواستون باشه کجا اومدید .میگفت خونه امام زمانه اینجا ...میگفت در مسجد جمکران به روایات نه چندان قوی فقط چهارشنبه ها آقا شرف حضور دارند اما اینجا هر روز ...میگفت و میگفت اما من فقط می شنیدم ، گویا تموم وجودم مسخ شده بود ، هیچ عکس العملی جز بهت نداشتم ...فقط به در و دیوار نگاه می کردم و در مقام ها نماز میخوندم ... من همچنان مثل بقیه سفر توی بهت بودم و همسفرها هم تقریبا همینطور ...

بعد از مسجد سهله رفتیم زیارت یار باوفای حضرت علی (ع) « میثم تمار » و بعد از اون رفتیم به زیارت دوست و یار همیشگی حضرت مولا «کمیل بن زیاد » که خیلی با صفا بود ...چقدر به حالشون غبطه خوردم ...ازشون خواستم برامون دعا کنند که ما هم اماممون رو بشناسیم و معرفت پیدا کنیم و تنهاشون نذاریم ...بعد از این زیارت توی اون گرمای بی نظیر تابستون عراق ! سوار اتوبوس ها شدیم اما متاسفانه دیدیم که یکی از همسفر ها که اتفاقا مشکل قلبی هم داشتند ، گم شدند ، چون وقت اذان بود تصمیم گرفتیم که نماز بخونیم و در این فاصله به دنبال این همسفر بگردیم .نماز خوندیم و بعد بدون پیدا کردن این عزیز به سمت هتل حرکت کردیم و چقدر توی این مسیر ، همسر و دختر این آقا گریه کردند اما چاره ای نبود و مسائل امنیتی و هتل و ...باعث شد که ما برگردیم - البته بگذریم که این قسمت از سفر خاطره تلخی شد اما خوشحالیم که این آقا هتل رو که چندین کیلومتر با مزار حضرت کمیل فاصله داشت رو پیدا کرده بود - به هتل رسیدیم و شام خوردیم و همه خوابیدن جز من ...نمیدونم چرا اونجا اصلا دلت نمیخواد بخوابی حتی توی هتلش ... نمیدونم شاید می ترسیدم اگه بخوابم و بیدار شم ، به این میرسم که همش خواب بوده ... با هر زحمتی که بود یه چند ساعتی خوابیدم و وقتی بیدار شدم دیدم که نماز صبحم قضا شده ...شاید هیچ چیز در دنیا به این اندازه ناراحتم نمیکنه که برم زیارتگاهی و نمازم قضا بشه خصوصا نماز صبح ...این برای من نشونه خوبی نبود و این دو برابر حالمو بدتر می کرد ...به هر حال رفتیم صبحونه خوردیم و حدود ساعت 8 حرکت کردیم به سمت ....

واقعا دیگه خوابم میاد ، بقیش بمونه واسه بعد ...

خیلی دعا کنید - برای نابودی دشمنان اسلام و مسلمین صلوات

یا علی و یا حق

نویسنده » نرگس » ساعت 12:0 صبح روز سه شنبه 88 آذر 24

حضرت علی، کربلا، بوی بهشت، نجف، ایوان طلا، ایوان نجف

نظرات شما ()

شهید سید رحیم خمیس آبادی

به نام او که شاهد است و شهدا را دوست دارد

مثل همیشه بی مقدمه : حالم خوب نیست ...
اگه بهتون بگن یکی از عزیزات (خدای ناکرده ) از دنیا رفته چه حالی میشی ؟!
اگه بگن 96 درصد سوخته اونوقت چی ؟!
حالا اگه بگن آتش سوزی احتمال زیاد عمدیه ؟!؟!؟!!
تصور کنید حال ما رو ، حالا که این اخبار رو باهم شنیدم ...
پسر عمه ای که برای من و همه فامیل برادری بزرگ تر بود توی ماموریت سپاه خودش رو به شهدا رسوند و کربلایی شد ...
شهید سید رحیم خمیس آبادی به آرزوی همیشگی خودش که شهادت بود رسید و از پیش ما پرکشید و رفت ...

شهید سید رحیم خمیس آبادی

روی اعلامیه اش نوشتند :

ای یار تو عمری به شعف سوخته بودی در آتش عشقی که خود افروخته بودی

پایان سفر دیدمت آن دم که در آتش بر گلشنی از نــــــــور نظر دوخته بودی

روحش شاد ، یادش گرامی و راهش پر رهرو باد

شادی روح تموم شهدا بخصوص این شهید عزیز 8 صلوات ختم بفرمایید .

نویسنده » نرگس » ساعت 12:33 صبح روز پنج شنبه 88 مهر 16

کربلا، شهید، سیدرحیم، خمیس آبادی، شهدا، آتش، عشق

نظرات شما ()

بوی بهشت(سفرنامه کربلا - قسمت دوم )

به نام او که عذابش هم رحمت است

به ذره گر نظر لطف کند بوتراب ...به آسمان رود و کار آفتاب کند

نمیدونم فاصله اون چند روز بین ثبت نام تا حرکت رو چطور توصیف کنم و حال و احوالم رو بنویسم ، همش استرس داشتم که خدایا نکنه مرز بسته شه ، نکنه سفر کنسل شه ، نکنه توراه اتفاقی بیفته و نتونم کربلای حسین رو ببینم ...دل تو دلم نبود ، حتی نمیتونستم با دوستام و اقوام خداحافظی کنم ، نمیتونستم ساکموببندم ...
هرروز بچه ها زنگ میزدن و گریه میکردن ، گوشیم پر شده بود از پیامهایی که میدونستم فرستنده هاش کلی گریه کردن ، همش میگفتن خوشبحالت ، التماس دعا ...اما خودم مات و مبهوت بودم ،نمیدونم چرا اونجوری شده بودم ، توی یه بهت عجیبی بودم ...بالاخره دوسه روز مونده به حرکت شروع کردم به جمع کردن وسایلم ...آجیم پیام داد که ( بعضیا بار میبندن ، گریه کنون میخندن ، مسافرای شهر کربلا بار میبندن )...راست میگفت گاهی میخندیدم و گاهی گریه میکردم ،حال اون موقعم اصلا وصف شدنی نیست ...
بالاخره روز موعود رسید ، ساعت حرکت 5 بعدظهر ( روز شهادت امام موسی کاظم علیه السلام )بود ، کلی از دوستام و اقوام اومده بودن بدرقه خونواده ما(همه باهم راهی بودیم جز داداشم و آبجی بزرگم که هردو ازدواج کردن)...هرکی دستش رو مینداخت گردن ما زار زار گریه میکرد و التماس دعا میگفت ،به هر سختی که بود با همه خداحافظی کردیم و سوار اتوبوس شدیم ، من کنار پنجره نشستم و چشمای اشکبار آبجیم ،خالم ،مادربزرگم ،دوستام و...رو می دیدم و بغض کرده بودم که بین این همه دل عاشق و آدم خوب چرا من ؟؟!؟چرا من با این کوله بار گناه باید زائر آقا بشم ؟؟
اتوبوس که از جاکنده شد ، دل بدرقه کننده ها هم از جاکنده شد ،میدونستم چه حالی دارن چون بارها برای بدرقه مسافرای کربلا رفته بودم و...
توی اتوبوس یه مداحی گذاشتن که بغض همه رو شکوند و اشک بود که از صورت زائرین جاری میشد ، اتوبوس توی جاده در حال حرکت به سمت کربلای اباعبدالله بود و من مبهوت این انتخاب ارباب ...انگار هیچکس باورش نمیشد ...منم باورم نمیشد ...
سختی راه و گرمای طاقت فرسا و معطلی 6-7 ساعته توی مرز واذیت آمریکایی ها با سگهایی که ساکها رو میگشتن و... هیچکدوم باعث نشد که ذره ای از اشتیاق ما کم بشه ،شاید حتی زیادتر هم شد ...
مقصد اول ما نجف اشرف بود و قرار بود که ان شا الله شب عید مبعث ( روز زیارتی حضرت علی علیه السلام ) نجف باشیم ،زمان به سرعت سپری میشد و هنوز کسی باورش نشده بود که داره میره پیش مولا ...چندساعتی مونده بود برسیم نجف که من خوابم برد و دقیقا وقتی بیدار شدم که از دور چشمم به گنبد نورانی و طلایی حرم امیرمومنان حضرت حیدر علیه السلام افتاد و صدای صلوات مسافرین فضای اتوبوس رو پرکرد. با وجود اون همه اشتیاقی که تو وجود خودم و بقیه سراغ داشتم اما نمیدونم چرا کسی گریه نکرد .(آخه فکرمیکردم مثل زمانی که به حرم امام رضا میرسیم ، باید از شوق گریه کنیم اما اینطور نشد ...)

حرم باصفای حضرت حیدر (علیه السلام )

رفتیم هتل « ابن غازی » که نسبتا خیلی دور بود به حرم و غسل زیارت کردیم و قصد زیارت . توی آداب زیارت حضرت علی علیه السلام نوشته بود که غسل زیارت کنید ، بهترین لباس ها رو بپوشید ، بهترین عطرها رو بزنید و با اشتیاق و شادابی آرام آرام به سمت حرم بروید ...چون دور بودیم از حرم ، سوار ماشین شدیم و توی اون گرمای بی نظیر و طاقت فرسا با اون هجم ترافیک و شلوغی شهر نجف به سمت حرم حرکت کردیم ، توی مسیر مشرف شدن به حرم مداح فقط ذکر «یا علی » گفت و حدود نیم ساعت بعد رسیدیم به حرم ... وقتی به نزدیکی حرم نورانی و باصفای حضرت علی رسیدیم از دیدن صحنه های اطراف حرم و رفتار مردم دلم خیلی شکست ، همش با حرم امام رضا مقایسه میکردم و اشکام جاری میشد ...مردم نجف با اینکه شیعه بودند اما اصلا رعایت نمیکردن ، بی تفاوت از کنار حرم رد میشدن ،نه سلامی ،نه عرض ادبی ،تازه اسفناک تر این بود که آشغال هاشونو کنار دیوار پشتی حرم خالی میکردن و...

تازه فهمیدم که چرا موقع وارد شدن ما ، هیچکدوم گریه نکردیم آخه آقا خوشحال بود از دیدن شیعه هاش که بوی پسرشو میدادن و حرمتشو نگه داشته بودن ...
نمیدونم چرا بجای وصف نورایت و صفای حرم از این چیزا گفتم شاید میخوام شمام بدونید آقامون هنوز هم غریب و مظلومه ...
برای امروز فکر کنم بسه چون دوباره دلم از مظلومیت آقام شکست و دیگه نمیتونم بنویسم ...شادی دل حضرت حیدر 5صلوات ختم بفرمایید

خیلی التماس دعا - یا علی مدد - یا حق

نویسنده » نرگس » ساعت 7:27 صبح روز سه شنبه 88 شهریور 10

کربلا، سفرنامه، حضرت حیدر، امیرمومنان، نجف، علی

نظرات شما ()

بوی بهشت (سفرنامه کربلا - قسمت اول )

به نام محبوب مهربان

قسمت شد و چند وقت پیش با دوستان مشرف شدیم خدمت حضرت فاطمه معصومه (س) ، خیلی زیارت با صفایی بود ، با خادمین شهدای استان کرمانشاه بودیم و برای شرکت در همایش خادمین شهدای کل کشور راهی این سفر پربرکت شده بودیم ... شب که رسیدیم رفتیم حرم و یه زیارت خیلی نورانی و باصفا کردیم و بعدش رفتیم محل اسکان .شب هرکاری می کردم خوابم نمی برد ، سه تا اتوبوس بودیم و قرار بود فردا بعد از ظهر یکی از این سه اتوبوس بره مشهد و دو تا اتوبوس دیگه بعد از زیارت مسجد مقدس جمکران برمیگشتند کرمانشاه و من هم یکی از اونا بودم که قرار بود برگردم و سخت دلم گرفته بود ...به هر حال با هر سختی بود خوابم برد و صبح همه با هم رفتیم به محل همایش ، سالن امام خمینی (ره) (اگه اشتباه نکنم )، کنار گلزار شهدای قم بود .ایام فاطمیه بود و یک هفته از فوت آیت الله بهجت گذشته بود و شروع همایش با مستندی از زندگی آن عزیز از دست رفته بود ،فضای مراسم عوض شد و شوخی های خادمین شهدا که بعد از چندماه دوری همدیگرو دیده بودند جای خودشو به گریه داد ...بعد از چند تا برنامه عالی که حسابی دل ها رو آماده کرد برای مهم ترین برنامه اون روز ، نوبت به قرعه کشی برای کربلا رسید .قرار بود چند نفر از بین خادمین شهدا مشرف بشند کربلا ...دل تو دل هیچکی نبود ، کلیپی در مورد امام حسین (ع) گذاشتند و ....نمیگم چی شد و چه اتفاقی افتاد ، فقط همینو بدونید که اکثرا دلشون سوخت و اشکاشون جاری شد ...من و یکی از دوستام از همه بدتر بودیم ، آخه خادم پارسال بودیم و اسممون جزء لیست نبود و شب قبل از همایش حدود ساعت 12 اسم ما رو به لیست خادمین اضافه کرده بودند ...

حرم باصفای حضرت عباس

اول قرار بود 5 نفر رو انتخاب کنند ، مراسم قرعه کشی شروع شد ...نفر اول ،نفر دوم و...بالاخره نفر پنجم و اسم هیچ کدوم از بچه های کرمانشاه نبود .اشکام دیگه امونم رو بریده بود ، پسرها بلند شدند و شروع کردند به گفتن حسین حسین و عشق بازی شد ...
در همین حین حاج آقای ماندگاری هزینه 1 نفر دیگه رو تقبل کردند و بعد از ایشون یه آقایی که ارتشی بودند و اسمشون فراموشم شده هزینه 3 نفر دیگه رو و یکی هم حاج آقای تهرانی قبول کردند و با این حساب 5 نفر دیگه اضافه شد ، فقط صدای گریه دخترها بود و صدای حسین حسین گفتن پسرها ...مراسم شروع شد ، نفر اول از کرمانشاه (آقای احمدی ) ، نفر دوم از کرمانشاه (همون دوستم که با من جزء خادمین پارسال بود ) ...نفر آخر هم از کرمانشاه بود ، باز یه امیدی تو دلم اومد که شاید من باشم اما بازم من نبودم ...دیگه نه چیزی می دیدم و نه چیزی می شنیدم ...بدجور دلم شکست ...ناجور بغض کردم و گفتم آقا بازم نخواستیمون ...
مراسم تموم شد اما من دیگه حالم خراب شده بود (از اون حال و احوالی که بغض می کنم و نمیتونم گریه کنم )...نمیتونستم نهار بخورم ، به زور دوستام چند لقمه خوردم و بعد مشغول نماز شدیم ، بغض داشت خفه م میکرد ، منتظر بودم بریم حرم و گریه کنم ...از اونجا اومدیم بیرون که سوار اتوبوس بشیم اما نمیتونستم ، بدون توجه به تذکرات و بدون توجه به وقت راه افتادم سمت مزار داداش مهدی زین الدین ، چندکلمه باداداشم حرف زدم و گفتم داداش دیدی آقا منو دوست نداره ؟دیدی بچه ها میخوان برن مشهد ، چندتاشونم میخوان برن کربلا ، چندتاشونم میخوان برن مکه اما من ...حرف میزدم و فقط به بغض تو گلوم اضافه میشد اما نمیتونستم گریه کنم ...گوشیم دستم بود و بولوتوثش روشن ، یکی به اسم « شش گوشه » یه چیزی برام فرستاد و بی اختیار تاییدش کردم و همزمان راه افتادم سمت اتوبوس ...نه عصبانیت مسئول کاروان برام مهم بود نه حرفای بچه ها ، سوار اتوبوس شدم و نشستم کنار پنجره ، اونقدر قیافه م تابلو بود که دیگه هیچکی باهام حرف نزد ، مداحی که برام فرستاده بودند رو گذاشتم : «تو سایه سرمی ، پناه آخرمی ،امام رضا ، من که غیر تو کسی رو ندارم ، تویی همه دار و ندارم و...» ، یکهو بغضم ترکید و زدم زیر گریه ...تموم مسیر رو گریه کردم ، حتی متوجه تغییر مسیر اتوبوس نشده بودم و فقط دیدم که روبروی مسجد جمکرانم ، وضو گرفتم و انگار که دلم جای خودشو پیدا کرده بود ، شروع کردم درد و دل با آقا و اشک میریختم ، هیچ وقت اونقدر دلم نشکسته بود ... نزدیک 2 ساعتی که تو مسجد بودیم رو حسابی گریه کردم اما دلم اروم نشده بود ، با بچه ها رفتیم حرم و اونجا هم یه دلی از عزا درآوردم ، کمی آروم شده بودم که دیدم زائرای مشهد دارن میخوان برن اما میخواستن طوری از حرم برن بیرون که من متوجه نشم اما دیدمشون ...رفتم نشستم دم در خروجی و هرکدوم که میرفتن ، بغلشون میکردم و...
وقتی همشون رفتن ، تازه بعد اون همه گریه اصلا آروم نشدم که هیچ ، بدتر شدم ...خلاصه اینکه کلی خودمو برا ائمه لوس کردم و گریه و زاری راه انداختم .سفر تمو شد و ما اومدیم کرمانشاه ....قرض از این همه حرف اینجای داستانه : دوستانی که اسمشون برای کربلا دراومده بود داشتند کارهاشونو انجام میدادند که ان شا الله راهی بشند که اتفاق جالبی افتاد ... موسسه تصمیم گرفت که یه سفر کربلا برای خادمین شهدای استان کرمانشاه راه بندازه و این دوستان که 2نفر خانوم بودند رو با این کاروان همراه کنه . قسمت شد و منم اسمم رو برای کربلا نوشتم و با این دوستان راهی شدیم ....حالا چطور به سرعت نور پدر و مادرم راضی شدند (حتی خودشون هم همراه من راهی شدند )و کارهای ثبت نام و ... جور شد ، خودمم هنوز موندم ...